Ես ու Դավիթն իրար կողք նստած ենք: Շուտ-շուտ թեյ ենք խմում, որ չմրսենք: Արդեն համարյա ձմեռ է: Դավիթը թեյը միշտ շաքարով է խմում, ասում է, որ շաքարի բյուրեղներից ամեն մեկը մի անհատականություն է ու գդալով լցնում է տաք ջրի մեջ:
Նրանք բոլորը լուծվում են իմ ձեռքի ուժով, ծիծաղելով շարունակում է ու թեյը բերում դնում իր համակարգչի կողքին՝ ձեռքիս մոտ: Մկնիկը շարժելիս ձեռքով խփում եմ ու բաժակը ընկնում է սեղանից:
Դավիթը վերջին մի քանի ամիսը գուշակությունների գրքեր է կարդում, ասում է, որ շաքարի ամեն մի բյուրեղի գտնվելու վայրը կարող է գուշակել ճակատագիրը, որ սեղանին ցրված խաղողի մնացորդների մեջ ամեն մեկս մեր ապագան կարող ենք տեսնել, թխվածքաբլիթի փշրանքները, ճմռթած անձեռոցիկները, սեղանի շուրջը նստած մարդկանց դիրքը, մատների դասավորությունը ստեղնաշարի վրա:
Ջարդված բաժակի կտորները քո ապագան են գուշակում, ասում է Դավիթը, քո կողմը գտնվող եռանկյունին հրդեհի մասին է խոսում, օրիոն համաստեղության պես դասավորված այս մի խումբը՝ որսորդի կամ որսի մասին, սլաքի պես դասավորված փշրանքները՝ հիասթափության, այս մեկը դու ես՝ կենտրոնում գտնվող այս համարյա շրջանաձև ապակու կտորը:
Ես ծիծաղում եմ, մի փոքր նախանձելով, Դավիթի վառ երևակայությանը, բայց չեմ հավատում:
Նույն ձև, փորձում եմ Դավիթի պես երևակայել, դեպի քեզ ուղղված այս ճյուղավորումը կանխորոշում է բաժանումը, այս բազմանկյունը՝ դաժանությունը, իսկ դեպի ինձ ուղղված այս եռանկյունը՝ ջրհեղեղը: Իսկ այս ապակու կտորը կարող ես և դու լինել. ցույց եմ տալիս կենտրոնի համարյա շրջանաձև ապակու կտորը:
Շարունակում եմ ծիծաղել, բայց Դավիթը լրջանում է: Տեսնում եմ, որ ինչ որ բանից վախեցել է:
Ի՞նչ եղավ:
Դու չգիտես, ասում է կատաղած, դու չես տարբերում օրիոնը բազմանկյունուց:
Պապայի հետ կռիվները ինձ սովորացրել են բանի տեղ չդնել երկար բարակ խոսակցություններ առաջացնող վեճերին: Ես լռում եմ, Դավիթը քաշվում է իր համակարգչի մոտ: Սկսում եմ մաքրել ապակե կտորներն ու թեյը:
Հաջորդ օրը Դավիթը գործի չէր եկել: Զանգում եմ, անհասանելի է: Մտածում եմ, հանկարծ ինչ-որ բան եղած չլինի, երեկվա կատաղությունն եմ հիշում: Զանգում եմ իրենց տուն:
Ուղղակի, ասում է Դավիթի մայրը, այսօր Դավիթն իրեն մի քիչ լավ չի զգում: Հարցնում եմ, թե ինչ է եղել: Անընդհատ հազում է, երևի մրսել է:
Թեյ խմելուց ուշադիր նայում եմ շաքարի բյուրեղներին, սեղանի վրա դասավորված իրերին, հին պահարանի վրայի փոշուն, աղբամանից դուրս թափված խաղողի մնացորդներին: Դավիթը երեկոյան զանգում է: Քո պատճառով քիչ էր մնում մեռնեի: Եվ պատմում է, որ իրականում ոչ թե մրսել է, այլ ընկել է հարևանի չդատարկած կեղտոտ լողավազանը, իսկ ինքը լողալ չգիտի: Հազիվ է փրկվել: Դեպի ինձ ուղղված եռանկյունին, ասում է: Հաջորդը բաժանումն է:
Գործի տեղն իրար հետ չենք խոսում, մրսում ենք, խուսափում ենք թեյ խմել: Սեղանի բոլոր իրերը հեռացրել եմ: Աղբամանները խնդրել եմ մաքրեն: Ոչ մի կանխագուշակում ստիպում եմ ինձ: Բայց խոհանոցից տեսնում եմ, թե ինչ ստվեր է առաջացնում Դավիթի նստած մարմինը պատի վրա: Դավիթը բաժանվում է ընկերուհու հետ: Դավիթը երկրորդ անգամ խեղդվելուց է փրկվում: Թեյ խմելուց տաք ջուրը լցվում է թոքերը: Դավիթը աշխատանքի չի գալիս: Իսկ ես նայում եմ նրա թողած կպչուն թղթերի դիրքին, ինչ անկյուն է կազմում մատիտը համակարգչի հետ, դեպի ուր է ուղղված նրա թեյի նոր բաժակի պոչը, ինչ ծալքեր կան օֆիսում թողած իր վերարկուի վրա: Գիշերը Դավիթի փոքր եղբայրը իր խաղալիքներից մեկը դնում է քնած Դավիթի բաց բերանի մեջ: Դավիթը երրորդ անգամ է փրկվում խեղդվելուց: Նայում եմ, թե ինչ տեսք ունի Դավիթի աշխատանքային համակարգչի լիցքավորման լարը: Չորրորդ անգամ նա կմահանա, անցնում է մտքովս ու վախենում եմ այդ մտքից:
Մի շաբաթից Դավիթը նորից գործի է գալիս: Ինձ տեսնելիս չգիտես ինչի ժպտում է: Ճակատագիրը, ասում է նա, շաքարի բյուրեղները, ջարդված բաժակի փշուրները… Կենտրոնում գտվող համարյա շրջանաձև ապակու կտորը իրար վրա գտնվող երկու բարակ կիսաշրջաններ էին: Հիմա քո հերթն է:
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.