Ես ու Դավիթն իրար կողքի նստած ենք: Շուտ-շուտ թեյ ենք խմում, որ չմրսենք: Արդեն համարյա ձմեռ է: Դավիթը թեյը միշտ շաքարով է խմում, ասում է, որ շաքարի բյուրեղներից ամեն մեկը մի անհատականություն է ու գդալով լցնում է թաք ջրի մեջ: Նրանք բոլորը լուծվում են իմ ձեռքի ուժով, ծիծաղելով ասում է ու թեյը բերում դնում իր համակարգչի կողքին:
Ես մկնիկը միշտ համակարգչից մի քիչ հեռու եմ պահում: Ու անընդհատ մոռանում եմ, որ կողքիս մարդիկ կան: Այս դեպքում դա թեյի բաժակն էր:
Դավիթը վերջին մի քանի ամիսը գուշակությունների գրքեր էր կարդում, ասում էր, որ շաքարի ամեն մի բյուրեղի գտնվելու վայրը ճակատագիրը կարող է գուշակել, որ սեղանին ցրված խաղողի մնացորդների մեջ ամեն մեկս մեր ապագան կարող ենք տեսնել, պեչենու փշրանքները, ճմռթած անձեռոցիկները, սեղանի շուրջը նստած մարդկանց դիրքը, մատների դասավորությունը ստեղնաշարի վրա:
Ջարդված բաժակի կտորները քո ապագան են գուշակում, ասում է Դավիթը, քո կողմը գտնվող եռանկյունին հրդեհի մասին է խոսում, օրիոն համաստեղության պես դասավորված այս մի խումբը՝ որսորդի կամ որսի մասին, սլաքի պես դասավորված փշրանքները՝ հիասթափության, այս մեկը դու ես, կենտրոնում գտնվող այս համարյա շրջանաձև ապակու կտորը դու ես:
Ես ծիծաղում եմ, իհարկե մի փոքր նախանձում եմ, թե ինչ հավես երևակայություն ունի Դավիթը, բայց չեմ հավատում:
Նույն ձև, ասում եմ, դեպի քեզ ուղղված այս ճյուղավորումը կանխորոշում է՝ բաժանումը, այս բազմանկյունը՝ դաժանույթունը, իսկ դեպի ինձ ուղղված այս եռանկյունը՝ ջրհեղեղը: Իսկ այս մեկը կարող ես և դու լինել, ցույց եմ տալիս կենտրոնի համարյա շրջանաձև ապակու կտորը:
Շարունակում եմ ծիծաղել, բայց Դավիթը լրջանում է: Տեսնում եմ, որ ինչ որ բանից վախեցել է: Ի՞նչ եղավ: Դու չգիտես, ասում է կատաղած, դու չես տարբերում օրիոնին բազմանկյունուց:
Պապայի հետ կռիվները ինձ սովորացրել են բանի տեղ չդնել երկար բարակ խոսակցություններ առաջացնող վեճերին: Ես լռում եմ, Դավիթը քաշվում է իր համակարգչի մոտ: Ես մաքրում եմ ապակե կտորներն ու թեյը:
Հաջորդ օրը Դավիթը գործի չէր եկել: Զանգում եմ, անհասանելի է: Մտածում եմ, հանկարծ ինչ-որ բան եղած չլինի, երեկվա կատաղությունն եմ հիշում: Զանգում եմ իրենց տուն:
Ուղղակի, ասում է Դավիթի մաման, այսօր ինքը իրեն մի քիչ լավ չի զգում: Հարցնում եմ, թե ինչ է եղել: Անընդհատ հազում է, երևի մրսել է:
Թեյ խմելուց ուշադիր նայում եմ շաքարի բյուրեղներին, սեղանի վրա դասավորված իրերին, հին պահարանի վրայի փոշուն, աղբամանից դուրս թափված խաղողի մնացորդներին: Դավիթը երեկոյան զանգում է: Քո պատճառով քիչ էր մնում մեռնեի: Եվ պատմում է, որ իրականում ոչ թե մրսել է, այլ ընկել է հարևանի չդատարկած տիղմոտ լողավազանը, իսկ ինքը լողալ չգիտի: Հազիվ է փրկվել: Դեպի ինձ ուղղված եռանկյունին, ասում է: Հաջորդը բաժանումն է:
Գործի տեղը տեղն իրար հետ չենք խոսում, մրսում ենք, թեյ չենք խմում: Սեղանի բոլոր իրերը հեռացրել եմ: Աղբամանները խնդրել եմ մաքրեն: Ոչ մի կանխագուշակում ստիպում եմ ինձ: Բայց խոհանոցից տեսնում եմ, թե ինչ ստվեր է առաջացնում Դավիթի նստած մարմինը պատի վրա: Դավիթը բաժանվում է ընկերուհու հետ: Դավիթը երկրորդ անգամ խեղդվելուց է փրկվում: Թեյ խմելուց տաք ջուրը լցվում է թոքերը: Դավիթը աշխատանքի չի գալիս: Իսկ ես նայում եմ նրա թողած ստիկերների դիրքին, ինչ անկյուն է կազմում մատիտը համակարգչի հետ, դեպի ուր է ուղղված նրա թեյի նոր բաժակի պոչը, ինչ ծալքեր կան օֆիսում թողած իր վերարկուի վրա: Գիշերը Դավիթի փոքր եղբայրը իր խաղալիքներից մեկը դնում է քնած Դավիթի բաց բերանի մեջ: Դավիթը երրորդ անգամ է փրկվում խեղդվելուց: Նայում եմ, թե ինչ տեսք ունի Դավիթի աշխատանքային համակարգչի լիցքավորման լարը: Չորրորդ անգամ նա կմահանա, անցնում է մտքովս ու վախենում եմ այդ մտքից:
Մի շաբաթից Դավիթը նորից գործի է գալիս: Ինձ տեսնելիս չգիտես ինչի ժպտում է: Ճակատագիրը, ասում է նա, շաքարի բյուրեղները, ջարդված բաժակի փշուրները… Կենտրոնում գտվող համարյա շրջանաձև փշրանքները իրար վրա գտնվող երկու բարակ փշրանքներ էին: Հիմա քո հերթն է: